21 listopada 2009

Impresja późnoporanna


Siedzę sobie późnoporanną porą w salonie. Odsunęłam zasłony, co od paru tygodni już się nie zdarzało ze względu na upały. Przede mną ekran komputera, dalej za oknem siąpi, kapuśniaczek, który nasuwa skojarzenia staroojczyźniane.
Spragniona ziemia, spragnione rośliny chłoną wilgoć daną z nieba w prezencie - za dzielne trwanie podczas ostatnich upałów.
Wczoraj sprawdziliśmy sami na sobie nowoojczyźnianą prawdę - tutaj deszcz cieszy. Faktycznie, wysiadłam wczoraj z samochodu i uśmiechając się szeroko do Najmilszego z Moich Mężów powiedziałam: Zobacz, Miły, deszcz pada.

Był w tym domu taki czas, kiedy podobnie siadywałam, pisałam i wysyłałam aplikacje w sprawie pracy.
O tej porze mniej więcej wymieniałam uśmiechy z przechodzącym listonoszem. Czasem przynosił reklamy, czasem... odpowiedzi odmowne od niedoszłych pracodawców.
Deszcz też wtedy padał, ale inny, grubszy.
Drzwi nie mogły być otwarte tak, jak teraz, bo było zimno.
Nie było słychać ptaków, ani uderzeń w piłeczki golfowe. Było słychać wiatr, a może raczej się domyślałam jak wieje i wyobrażałam sobie ten dźwięk, bo tylko latający dach stukał.
Nie mogłam wtedy siedzieć w podkoszulku, tylko w polarze. Obok stała parująca herbata, a nie sok z lodem.

Hmmmm, był czas, że nie było w domu kota, był czas, że był odzyskany Popiołek, teraz koty są dwa.
Lawendowa Chatka niezmiennie pozostaje domem magicznym.

Brak komentarzy :